Voor de een gaat het als vanzelf, voor de ander is het een weg vol hobbels en bobbels. ‘Je hart volgen’ is letterlijk voor iedereen een ander pad, omdat we unieke wezens zijn. Toch komen we wel allemaal dezelfde stukjes tegen als we op zoek gaan naar ons eigen pad. En het start allemaal met durven! Durven aankijken waar je nu staat en wat je voor verandering zou willen in je leven. Jezelf losweken van ‘wat moet’ en echt durven te gaan kijken waar jouw hart naar verlangt. Je hart volgen is jezelf afvragen: ‘Als er geen belemmeringen zijn, wat zou ik dan willen?’
Dromen najagen
Als kind hebben we ze allemaal: dromen! Wat wil je later worden? Hoe wil je later wonen? We zien het helemaal voor ons, maar hoe anders loopt het vaak! Wanneer we opgroeien is immers de grootste focus vaak ‘welke opleiding’ je gaat volgen. En daarmee worden we eigenlijk al in een kastje geduwd, want wist jij in jouw puberjaren precies wat je wilde gaan doen? En bleek dat ook te kunnen met de opleiding die je gekozen had of had je liever bij willen sturen? Had je andere keuzes willen maken doordat je groeide en ontwikkelde in een andere richting? Wanneer kreeg jij het besef dat je andere keuzes had willen maken omdat je passie volgen je op hele andere paden gebracht zou hebben?
Wanneer je wil wisselen van opleiding wordt er vaak benoemd: ‘Oh dat is zonde, je kunt beter eerst dit afmaken’. En als je klaar bent met school wordt je vaak gestimuleerd om dan toch eerst een baan te zoeken, daarna kun je altijd weer verder kijken. Dan heb je in ieder geval je basis veilig gesteld…
Zo blijven dromen vaak in ons hoofd zitten en wordt ‘je hart volgen’ vaak uitgesteld. En hoe meer vastigheid we hebben, hoe lastiger her wordt om daar weer uit te stappen. Hoe groter de obstakels lijken om alsnog je diepste verlangens achterna te gaan.
Wanneer ga je je hart volgen?
Jarenlang werkte ik voor een baas, maar het maakte me nooit echt gelukkig. Er waren altijd onderdelen in het werk waar ik moeite mee had. Niet per se omdat ik het gewoon niet leuk vond, maar vooral omdat het tegen mijn eigen normen en waarden in ging. Ik moest soms werk doen of dingen uitdragen, waar ik zelf niet achter kon staan en dat schuurde. Ook miste ik een stuk vrijheid. Ik ben niet iemand die van nature graag tussen de mensen zit en een kantoorbaan paste dus ook niet echt in het plaatje… Toch kwam ik daar eigenlijk pas bewust achter toen ik thuis kwam te zitten met een depressie.
En zo gaat het vaak. We moeten eerst ziek worden (depressie, burn-out/bore-out) voordat we ons realiseren dat we helemaal niet op de plek zitten waar we willen zijn. Vanuit het ziek zijn komen we letterlijk tot stilstand. En hoe heftig ook, van hieruit kunnen we wel dichter bij onszelf komen. Ik zeg kúnnen, want soms zijn er meerdere keren ‘tot stilstand komen’ voor nodig voordat er echt stappen gezet worden.
Hoe volg ik mijn hart?
Vanuit mijn depressie ging ik steeds meer ‘naar binnen’. Ik ging me afvragen wat ik écht van dingen vond en wat ik deed ‘om de lieve vrede’. Ik ging schrijven om dingen voor mezelf op een rijtje te krijgen en ik ging meer onderzoeken wat ik eigenlijk wilde. Want had ik vooral niet altijd gekeken wat ik niet wilde en genoegen genomen met wat er dan wel was? Was ik gegaan voor mijn dromen, of had ik me vooral aangepast, omdat het nou eenmaal praktischer was? Of omdat ik me onzeker voelde, of tegengas kreeg?
Ik merkte over de jaren heen dat ‘je hart volgen’ uit verschillende stappen bestaat en voor mij bestond dat uit de volgende stappen:
kijken waar ik blij van werd, waar ik ’s morgens voor uit bed wilde komen, waar mijn hart sneller van ging kloppen, waar ik gelukkig van werd.
onderzoeken wat nou echt belangrijk en zocht naar zingeving. Ik ging kijken wat ik eigenlijk deed omdat het van me verwacht werd en waar ik bewust voor wilde kiezen;
meer tijd nemen voor mezelf. Ik ging wandelen en later vooral fietsen om dichter bij mezelf te komen en de stilte te voelen;
beter naar mijn intuïtie luisteren. Ik volgde makkelijker ingevingen en ging meer vertrouwen op mijn gevoel;
schrijven, omdat ik op die manier eerlijker tegen mezelf kon zijn. Wat uit mijn hoofd op papier kwam, kreeg een andere energie en gaf helderheid. Ik groeide door het schrijfproces en uiteindelijk werd het schrijven de beste therapie die ik me kon wensen (en dat zegt wel wat, want ik zat jaren in therapie, maar zonder het gewenste resultaat…)
Welke uitdagingen kom je tegen als je je hart wilt volgen?
Uiteraard kwam ik ook veel hobbels en bobbels tegen op mijn pad. Keer op keer dacht ik dat ik al een heel eind was en was ik blij dat ik al minder deed van wat ik niet meer wilde. Ik besefte dat ik meer vertrouwen in mezelf had en me minder van een ander aantrok. Maar elke keer, gebeurde er weer iets dat me compleet om liet vallen… En dat had vaak te maken met angst of onzekerheid. Met weerstand, discipline of juist schuldgevoel. Gevoelens die me jaren en jaren klein hielden. Maar nu keek ik het elke keer aan. Wat voel ik en waarom? Waar ben ik en waar wil ik heen? Wat raakt me en waarom? Het werden standaard vragen die ik mezelf stelde zodra ik me bewust werd van mijn onbalans.
Mijn hart volgen betekent voor mij alles aangaan wat zich aandient
Ik wilde mild zijn voor mezelf. En vooral eerlijk… ik wilde mijn angsten aankijken en mijn onzekerheid het hoofd bieden. Ik hield focus op kleine stappen en leerde van mijn tegenslagen. En wat ik niet meer mocht van mezelf, was me verstoppen. Blijven lopen met dingen die me dwars zaten. Niet ‘niet benoemen’ wat ik lastig vond. Want ik leerde steeds meer dat hoe meer ik alles toeliet, hoe meer de dingen mij los gingen laten. (Daar schreef ik al eens eerder over, klik hier als je meer wilt lezen) En daarin was het schrijven mijn grote uitlaatklep, want ik leerde om alles wat ik lastig vond aan het papier toe te vertrouwen. Het gaf me inzicht en rust. Daarnaast bood het me veiligheid.
Als ik iets aankeek, viel het eigenlijk altijd mee. Als ik onzeker was en ik verifieerde, dan bleek er altijd iets anders te spelen. En waar ik mezelf een tuthola vond, zagen anderen juist mijn kracht. Daar kwam ik overigens pas achter toen ik me kwetsbaar op durfde te stellen en alles aan durfde te gaan én te benoemen.
De grootste hobbels bij ‘je hart volgen’
Wat me het meest in de weg zat in het hele proces was angst. Verschillende soorten angst die speelden op verschillende niveaus. En ja, ook wel logisch, want kennen we dat niet allemaal?
De angst voor het onbekende, want wat komen we tegen? Daarbij komt dan vaak de angst om te falen. Wat zetten we op het spel en wat als het niet lukt? Zullen we geen verkeerde keuzes maken en kunnen we het risico wel nemen?
En als we uiteindelijk een stap durven zetten dan komt vaak de angst voor afwijzing. Wat zal een ander ervan vinden of wat verwachten zij? Kan je dat waarmaken? En zo draaien we in een kringetje rond als we niet oppassen.
Angst ligt nauw samen met onzekerheid, en ja, die voelde ik ook. Ik was altijd al onzeker over mezelf. (En eerlijk? Dat ben ik soms nog steeds, maar ik ga er nu wel anders mee om.) Ben ik wel goed genoeg, kan ik iets wel goed genoeg, doet mijn bijdrage er wel toe?
Die onzekerheid werd alleen maar erger als ik moe was. En nog erger toen ik afgekeurd werd omdat ik depressief en moe was en mijn werk niet langer kon doen. Later gebeurde me dat nog een keer, toen ik na mijn hersenschudding mijn praktijk niet meer kon runnen.
Als je letterlijk niet meer deel kunt nemen aan de maatschappij, dan vreet dat aan je. Ik was onzeker én angstig dat het nooit wat zou worden met mij.
Je hart volgen met focus op jouw interne kracht
Maar juist op de zware momenten merkte ik vooral hoeveel ik al bereikt had. Hoe ik terug kon vallen op mezelf. Hoe ik naar binnen kon keren. De natuur op kon zoeken, kon gaan schrijven en mijn focus kon verleggen. Ik merkte steeds meer dat de jaren bezig die ik bezig was geweest met wat me lam legde en het aankijken van wat me niet meer diende, dat dat blijvende verandering had gebracht. Ik kon niet meer terug naar hoe ik was en dat gaf me kracht.
En vanuit die kracht ging ik steeds meer focussen op vertrouwen en dankbaarheid. Ik zag dat ik niet meer was wie ik was in de tijd dat ik depressief was. Alles aankijken had me gebracht dat ik niet meer zomaar toeliet wat me dwarszat. Nee, ik durfde andere keuzes te maken. Ik leerde meer en meer vertrouwen en zocht bewust naar de dingen die me hielpen mijn focus te verleggen naar positiviteit en rust in mezelf. Zo leerde ik mezelf steeds beter kennen. Ik ging patronen zien én ik kon mezelf steeds beter een halt toeroepen als ik leek te verzanden in processen die me niet verder hielpen.
Ontdekken wat je leuk vindt, wat je passie is
En door het aangaan van al die processen ontpopte er eigenlijk een ander persoon dan wie ik altijd was. Ik nam mezelf veel serieuzer en dan niet in de rol van slachtoffer, maar in de rol van ‘je mag er zijn’. Ik maakte een ‘hart-singing-fun-list’, waarop ik allerlei dingen schreef waar ik écht blij van werd. Een rondje lopen in het bos, kleuren, schrijven, de tuin in, fietsen… en élke dag deed ik minimaal één ding van mijn lijst. Ik ging dingen onderzoeken die ik interessant vond. En ik ontdekte hoe leuk ik het vond om gewoon te mogen ZIJN. Aandacht, ruimte en tijd voor de kinderen, zonder van alles te moeten. Ik mocht mezelf toestaan dat mijn wereld klein mocht zijn, gewoon omdat ik het heerlijk vond. Ik gaf mezelf toestemming om te doen wat voor mij goed voelde, ongeacht wat anderen ervan vonden. En eindelijk voelde ik rust… diepe rust van binnen.
Stap voor stap je hart volgen
En ging dit allemaal vanzelf? En binnen een jaartje? Nope! Al met al was het voor mij een proces van jaren. Jaren waarin ik stappen maakte… het opzeggen van een baan waar ik me niet prettig in voelde. Nee zeggen tegen iets wat ik niet meer wilde, ondanks dat het van me werd verwacht. Het kiezen voor het geluk van onze kinderen, ook al vonden anderen daar wat van. Beginnen met iets opzetten, al zag niemand er heil in. Kiezen voor verhuizen al begreep bijna niemand dat…
Het sterkte me om elke stap die ik maakte bewust te maken. Niet meer ‘zomaar’ iets doen omdat het ‘normaal’ is. Niets uit de weg gaan, omdat het ‘eng’ of ‘spannend’ is. Niet stoppen omdat het lastig is, maar voelen of ik nog op de juiste weg zit. Aanpakken wat me belemmerd en dan weer door…
Het resultaat van je hart volgen
Voor de een zal het resultaat van je hart volgen een eigen bedrijf zijn, voor de ander een wereldreis, een verhuizing of een andere baan. Voor mij was het heel veel in één. We wonen inmiddels op een mooi plekje, waar we helemaal opnieuw begonnen. Ik heb een baan in een ‘alternatieve’ sector met een ‘alternatief’ verdienmodel. Onze jongens hebben een pad gevolgd waarin ze uniek zijn en we hebben gekozen om hen die ruimte te bieden. Hierbij moet ik benoemen hoeveel respect ik voor mijn man heb, dat hij mijn keuzes volgde, want dat was niet altijd even makkelijk.
Na jaren en jaren nooit echt gelukkig te zijn, vond ik rust. Vond ik vertrouwen en voelde ik me sterk van binnen, no matter what. En toen mijn lichaam daarna ook nog balans vond, werd het plaatje steeds completer! Mijn flow kwam terug, mijn plannen kwamen terug, mijn creativiteit kwam terug en ik kon bewuste keuzes maken. Mijn leven werd mijn leven in plaats van dat het me overkwam.
Waar je hart je brengt
Ik durfde steeds een stapje verder te gaan. Steeds meer te kiezen voor mezelf. Ik durfde risico’s te nemen. Het risico om er niet meer bij te horen, niet meer ‘mee te tellen’, niet meer goed genoeg bevonden te worden. Ik durf af te wijken, puur omdat ik mijn hart wilde volgen. Ik durf te kiezen voor mezelf. En vandaar uit kan ik mijn beste zelf zijn. Kan ik een lichtje zijn voor een ander. En bijsturen wanneer en hoever ik wil!
En dat heeft me veel gekost. Tijd, energie en tranen. Het waren processen die niet altijd makkelijk waren, maar achteraf kan ik zeggen hoeveel het waard is geweest. Ik voel me thuis bij mezelf en weet dat ik durf te staan waarvoor ik sta. In de wereld van de afgelopen jaren heeft me dat veel gekost, omdat mensen me niet konden volgen in mijn keuzes. Ik kreeg zelfs verwijten. Maar ik bleef staan omdat ik het vertrouwen én de moed had om vast te houden aan wat mijn hart me vertelde. Ondanks alles!
PS. Een van de belangrijkste stappen in het volgen van mijn hart was mijn focus op dankbaarheid. Wil je daar meer over lezen en jezelf daarin oefenen? Ga dan naar deze pagina.
