Frustreert het jou wel eens als mensen zeggen ‘ach, je moet het loslaten?’ Die frustratie voelde ik vroeger geregeld. Want als ik ergens mee zat, hoe moest ik dat dan doen, dat loslaten?
Doordat ik bezig ben met mijn nieuwe website krijg ik heel veel teksten onder ogen die ik lange tijd geleden schreef. Inzichten en veranderingen die ik beschreef lees ik terug en het laat me ook weer even stil staan bij hoe ik met destijds voelde. Wat moest ik van ver komen…
Toch is het een waardevolle tijd geweest, die er voor gezorgd heeft dat ik nu sta waar ik sta. Dat ik me de afgelopen (Corona) jaren staande heb kunnen houden. Dat ik achter mijn keuzes durf te blijven staan, ongeacht wat de consequenties zijn en wat er over me gezegd en gedacht wordt.
Natuurlijk raakt het me nog steeds wel eens. Maar met het inzicht dat ik dingen juist níet hoefde los te laten, zoals ik het destijds beschreef, is er ontzettend veel veranderd in mijn leven. En daarmee ook in het verwerken van nare situaties.
Na al die jaren deel ik mijn schrijven van toen nu weer. Uit dankbaarheid dat ik destijds mijn stappen durfde te zetten en alles aan durfde te gaan. Dankbaarheid dat ik de kracht voelde om door te gaan en dat ik steeds zocht naar mogelijkheden om het leven wel ‘aan te kunnen’. Uit dankbaarheid dat ik geworden ben, wie ik mag ZIJN.
Als het allemaal niet zo lekker gaat…
Ik voelde het al bij het opstaan vanmorgen: dit is niet mijn dag. Ik werd moe wakker, had last van wolligheid in mijn hoofd en de tranen prikten achter mijn ogen. Ik heb van die dagen en kon me hier altijd heerlijk tegen verzetten: ‘Balen dat ik me niet lekker voel’. De hele dag vocht ik dan tegen mijn vermoeidheid, tegen mijn mineur-stemming. Ik wilde liever niet extra plat, geen extra rust, want ik was bang dat dat het begin van het einde was, ik wilde gewoon door en mijn ding doen.
Sinds kort heb ik besloten dat ik mezelf met meer mildheid behandel. Glimlachend naar mezelf mag kijken op zo’n dag als vandaag. Ik hoef er niet meer tegen te vechten, ik mag dobberen. Geen belangrijke besluiten nemen deze dag. Niet te veel moeten en extra rusten mag gewoon. Iemand bellen om even tegen aan te praten kan me helpen, dus dat sta ik mezelf ook gewoon toe, terwijl ik voorheen toch echt niemand lastig wilde vallen met zo’n dip-dag. Nu weet ik dat, door er even over te praten, het even toe te laten, mijn stemming milder wordt.
Heb jij dat ook wel eens, zo’n dag dat je niet vooruit te branden bent? Dat het even niet wil? Zo’n dag waarop het leven een groot gevecht lijkt? Dat je jouw draai niet kunt vinden? Of een dag waarop je hoofd vol problemen zit, die maar rond blijven draaien in je gedachten? Een dag waarop het je allemaal even te veel is?
Is loslaten een werkwoord?
Wat je tegenwoordig veel hoort is, dat je dingen moet LOSLATEN om rust te vinden. Ik vond het vaak frustrerend dat te horen. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik kwam er maar niet achter hoe ik dat kon doen, dat loslaten. Wat in mijn gedachten zat, bleef er zitten. Waar ik over deed, kon ik helemaal niet loslaten, het hield me juist nog meer bezig als ik er niet meer mee bezig wilde zijn…
Loslaten was voor mij dan ook geen werkwoord waar ik actief wat mee kon en dat zette me vast. Totdat ik het anders ging benaderen; ik ging niet meer loslaten, maar toelaten, want dát kon ik wel actief doen.
En weet je, het toelaten maakt me bewuster en het maakt me milder. Het geeft me ruimte en het mooiste resultaat dat dit toelaten me geeft? Doordat ik de situatie toelaat zoals hij is, laat de situatie míj ‘vanzelf’ los en kan ik verder!
Mild zijn voor jezelf
Zo leerde ik dus om mild te zijn, lief te zijn voor mezelf, mezelf te eren en te ontdekken. Het was de beste keus ooit om mezelf toe te staan om, in mijn eigen ogen, ‘een mietje’ te mogen zijn. Een ‘slappeling met te weinig energie om een normaal leven te leiden’.
Uiteindelijk bleek ik vanuit de keuze om alles toe te laten en aan te kijken, mijn kracht te vinden. En zo mijn pad terug te vinden, vult me nog steeds met verwondering en dankbaarheid!
