De lichtjes in hun ogen

Gisteravond sprak ik lang met de jongste. Over het leven, over wie we zijn en hoe we in de wereld willen staan. Wat onze lessen zijn en hoe we kunnen bijdragen in het leven. Hoe hij kinderen wil helpen om zelfvertrouwen en blijdschap te ervaren. Hoe hij zélf wil bijdragen om de lichtjes in de ogen van kinderen te laten branden.

Wat ben ik dankbaar dan ik hun moeder mag zijn, dat we het pad hebben mogen lopen dat hen diende. Dat we opgestaan zijn tegen een leerweg dat hen ziek maakte. Of eigenlijk dat we opgestaan zijn om te kunnen ontvangen wat zij nodig hadden om te kunnen ontwikkelen tot mooie jongvolwassenen die goed in hun vel zitten.

Als ik deze dagen niet weg was geweest had ik vanavond een ‘praatje’ gehouden op de school waar de jongens heen gingen toen het op de oude school echt niet meer ging met de oudste. Het Thomas a Kempis college in Zwolle stond open voor een flexibele leerweg, kijkend naar wat HB-kids nodig hebben. De oudste redde het uiteindelijk niet tot zijn diploma. Maar in goed overleg met school en de leerplichtambtenaar verliet hij op zijn 15e de schoolbanken en heeft hij zijn weg gevonden in de wereld van de ICT. Inmiddels is hij 22 en heeft hij 7 jaar ervaring! Hoe mooi is dat?
De jongste haalde op zijn 15e zijn gymnasium diploma, omdat school openstond voor ‘leren op eigen tempo’. Eeuwig dankbaar ben ik de docenten die hier aan mee wilden werken, want ja, ook van hen vroeg dat de nodige flexibiliteit en vertrouwen.

Vanavond is er een ouderavond op het TAK voor ouders van HB kinderen. Ik werd gemaild door de vroegere mentor en zorgcoördinator van een van de kinderen met de vraag of ik wilde vertellen over hoe ik onze kinderen begeleid heb. ‘Wat ik met name heel erg in het proces van jou als ouder heb gezien is dat jij je kinderen altijd hebt gesteund en vertrouwen hebt gehouden in een goede afloop’, schreef ze.

En dat is denk ik precies waar het om draait. Vertrouwen hebben in jouw kinderen. Ze zien, écht zien. Luisteren naar wat hen bezighoudt, meedenken vanuit de vraag wat ze nodig hebben. Ze durven laten ontdekken, maar hen ook wijzen op consequenties en verantwoordelijkheden. Ze niet pamperen omdat ze het zwaar hebben, maar ze leren om het ‘anders zijn’ het hoofd te bieden. Angsten aangaan, processen doorleven met alles wat erbij hoort. Mogen balen, mogen huilen én dagen vrij mogen nemen als het even niet lukte… 

Dit laatst lijkt zo simpel, maar de kinderen geven nu nog aan hoeveel dat voor hen gedaan heeft. Het nam de druk weg van het ‘eeuwige moeten’. Wanneer ze uit bed kwamen en het voelde echt niet goed dan mochten ze een ‘baaldag’ inlassen. Zonder uitleg, maar gewoon omdat het goed voelde. In principe hadden ze 1 dag per kwartaal. Soms werd een dag niet gebruikt en dan mocht hij mee naar het volgde kwartaal. Soms waren er meer dagen nodig en die kregen ze er, na overleg, dan bij.

Alles draaide om voelen wat je nodig hebt. Zo leerden ze ook dat thuisblijven en bijtanken mocht, maar dat bepaalde taken dan later wel alsnog gedaan moesten worden. Ook verder kijken kwam langs: was het nodig om het bij te tanken of was het eigenlijk uitstellen? Steeds kijken, ontdekken, voelen, overwegen en overgeven aan het moment. Alles toelaten was was, omdat elke ervaring een leermoment mag zijn.

Om die leermomenten te kunnen pakken had ik maar 1 ‘moeten’ naar de kinderen toe: ‘als je wilt dat ik je help waar nodig, dan zul je me mee moeten nemen in jouw proces. Open en eerlijk bespreken wat je dwars zit, waar je tegenaan loopt en ook reflecteren op eigen gedrag’. 

Zo leerden ze praten over hun gevoelens, leerden ze zich te uiten en onder ogen te komen wat ze lastig vonden. Ze leerden valkuilen zien, maar ook leerden ze ontdekken waar ze goed in waren en waar ze blij van worden.

Vanavond zit ik nog aan het strand, maar ik zal in gedachten ook even bij de ouderavond zijn. Denkend aan de ouders die het pad bewandelen waar wij jaren geleden overheen liepen. Wat heb ik me alleen gevoeld. Wat heb ik gehuild en gemopperd. Wat heb ik me zorgen gemaakt. 

Tot het punt waarop we zeiden: ‘het is klaar, vanaf nu bepalen wíj hoe we het inrichten voor onze kinderen.’ Niet schoppend en slaand, maar in goed overleg met de mensen die onze kinderen zagen staan. Dankbaar ben ik voor de hulp bij het Thomas a Kempis college. Dankbaar ben ik voor de hulp die we kregen van een super lieve leerplichtambtenaar. Dankbaar ben ik dat ik het vertrouwen en de kracht voelde om voor de kids te gaan staan en ze in bescherming te nemen tegen een leerweg waarin ze dreigden te ‘verdrinken’. Ook voor mijn man ben ik dankbaar, omdat hij me steunde en het vertrouwen had dat ik wist wat de kinderen nodig hadden.
Ik kijk dankbaar terug op het pad dat we liepen, in vertrouwen dat het goed zou komen omdat we stonden voor onze keuzes.

Super dankbaar beleef ik deze dagen met mijn jong volwassen kids die zo mooi hun eigen weg blijven lopen. Zeker een pad met hobbels en bobbels, maar dat daagt ze elke keer weer uit om te kijken hoe ze met de dingen om willen gaan.